Απόσπασμα από το σπήλαιο του Πλάτωνα γράφει: “Είναι καθήκον όσων απελευθερώνονται από αυτά τα δεσμά και ανεβαίνουν τον ανηφορικό δρόμο προς το φως και αντικρίζουν τον ήλιο, να γυρίζουν πίσω στο σπήλαιο και να μοιραστούν μαζί με τους δεσμώτες τους κόπους και τις τιμές, σπουδαίες ή τιποτένιες, και να τους απελευθερώσουν ακόμα και με τον κίνδυνο να πεθάνουν. Κάθε τάξη έχει το καθήκον να συνεισφέρει όποια ωφέλεια μπορεί για το καλό της πόλης.”
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν μνημονεύσει το σπήλαιο του Πλάτωνα; Πόσοι δεν το έχουν συνδέσει με την ταινία “the matrix”; Αν και για την τελευταία υπάρχουν πολλές αναγνώσεις, αλλά αυτή είναι μια ξεχωριστή μικροιστορία από μόνη της. Άνθρωποι που θεωρούν εαυτούς αφυπνισμένους, έχουν χρέος να επικοινωνήσουν με τους υπόλοιπους και να τους πουν τι είδαν έξω από το σπήλαιο. Φυσικά θα αντιμετωπίσουν αντίσταση, άρνηση. Κανένας δεν είναι έτοιμος εξ’ ορισμού να δει μια άλλη πραγματικότητα. Τα δεσμά είναι πολύ ισχυρά. Ακόμα και σε καθημερινά πράγματα έγραφε ο Μαρκ Τουαίην (τι εννοείς δεν ξέρεις τον συγγραφέα του “Τομ Σώγερ”;;;) πως είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις τους ανθρώπους παρά να τους πείσεις πως έχουν εξαπατηθεί.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για θέματα που έχουν σχέση με την όλη κοσμοθεώρησή τους. Τον αξιακό τους κώδικα. Τις αρχές τους. Την πίστη. Προφανώς αυτός που θα αναλάβει να πει κάτι διαφορετικό, είναι σίγουρο πως δεν θα το περάσει αβρόχοις ποσίν… (χωρίς να βραχούν καλέ, δες εδώ). Θα πρέπει να φοβηθεί; Θα πρέπει να κρατήσει το στόμα του κλειστό;
Ο Πλάτωνας εστιάζει ακριβώς σε αυτό το καθήκον του απελευθερωμένου από τα δεσμά. Να μιλήσει. Να το κοινωνήσει. Και όπως αναγράφεται και στην πρώτη παράγραφο της μικροιστορίας, υπάρχουν αξίες που φαίνεται πως τις είχαμε απωθήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Το καλό της πόλης που ξεχάσαμε και idioτεύσαμε (ψάξτε να βρείτε από που έχει προκύψει το αγγλικό idiot). Που θα πάει; Θα επιστρέψουμε…
Εννέα λεπτά αλληγορίας και τροφής για σκέψη εδώ.