Σ’ ένα σύμπαν ατελείωτο, που διαρκώς στον χωροχρόνο μεγεθύνεται
Σ’ έναν γαλαξία συνήθη που από εκατομμύρια πλανήτες απαρτίζεται
Μια ύπαρξη αλλιώτικη δημιουργείται
Ζωή ένα φαινόμενο διαφορετικό, που σπανίζει
Γιατί η ζωή ένα άστρο από ελπίδες είναι, μια παρουσία που τον χώρο αγναντεύει και αδέσμευτη στο αχανές της ύπαρξης ταξιδεύει
Κάθε μεγάλο εμπόδιο είναι κάτι το επιφανειακό, σ’ ένα άστρο που την δύση του αργεί
Κάθε ευτυχία είναι κάτι το ουσιαστικό, ένα άστρο ήρθε για να ακτινοβολεί
Μα σε κάθε δυστυχή στιγμή, η ιστορία αλλάζει, ο άνθρωπος το νόημα υπερβαίνει, το συναίσθημα αυτό είναι ο παράδεισος που η ανθρώπινη ψυχή αναζητά
Κόλαση φαίνεται, μα ο παράδεισος είναι αυτή η μίζερη γη, έστω καταθλιπτική, άδικη, απαξιωτική
Αλλά πού πραγματικά υπάρχει ευδαιμονία?
Σε ένα κελί ευτυχίας ή σε μια ζωή ελευθερίας?
“Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος” . Τα λόγια του Καζαντζάκη αποτελούν τροφή για σκέψη και προβληματισμό με το νόημα που δίνει ο καθένας με βάση τα βιώματά του, τα θέλω και τα ” πιστεύω” του. Σε κάποιο άλλο σημείο της Οδύσσειας αναφέρει ο Μεγαλάρμενος ( Οδυσσέας) : ” το πιο μεγάλο εγώ του αντρός λογιάζω χρέος , τη μοίρα του άσπλαχνα να πολεμάει και το γραφτό να σβήνει ` να πώς μπορεί ο θνητός και το θεό να σου τον ξεπεράσει” . Επομένως, κατά μία έννοια, ελεύθερος μπορεί να είναι αυτός που δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί για το καλύτερο είτε για τον εαυτό του είτε για τους γύρω του . Μπορεί κανείς να πει πως τον “παράδεισό” του τον φτιάχνει ο καθένας όπως νομίζει και μπορεί δεδομένων των συνθηκών και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει.
«Η ευδαιμονία είναι μια ευχάριστη ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με την τέλεια αρετή» κατά Αριστοτέλη
Η ταύτιση που κάνεις του παραδείσου δηλαδή και της ευδαιμονίας με την ύπαρξη ελευθερίας με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Ελευθερία: είναι ακριβώς η κατάσταση εκείνη, όπου οι άνθρωποι οι ίδιοι φαντάζονται (και πολλές φορές πραγματώνουν) τι μοιάζει με την τέλεια ημέρα τους. Το αντίθετο (και σύνηθες στην εποχή μας) είναι η άνευ όρων παράδοση της κυριαρχίας της φαντασίας και της σκέψης τους στην καθημερινότητα, στα προβλήματα, στις αναποδιές, στην κοινωνία που τους υπαγορεύει τι να κάνουν και πώς να ζήσουν. Τελικά η έννοια της ελευθερίας είναι τόσο μοναδική όσο μοναδικός είναι κάθε άνθρωπος επί γης. Η ελευθερία είναι η αναγκαία συνθήκη για τον παράδεισο του καθενός
Φυσικά, η ελευθερία περιορίζεται με τον “εγκλεισμό” στην καθημερινή συμβατικότητα, όπου λόγω του αυξημένου φόρτου εργασίας ο χρόνος είναι λιγοστός και η ενέργεια ανύπαρκτη, οπότε δεν υπάρχει έννοια της προσωπικής έκφρασης, άρα και διαμόρφωσης άποψης, για πολλούς δυστυχώς. Θεωρώ όμως πως πραγματική κόλαση δεν είναι αυτή η επιβίωση σε ένα σύστημα που εξαντλεί τον εργαζόμενο, σε μια κοινωνία που θέτει αυστηρά όρια έκφρασης, αλλά η συμβίωση με ένα απολυταρχικό καθεστώς. Εκεί χάνεται εντελώς η έννοια της προσωπικής, πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας, όπου ακόμα και η σκέψη είναι καταδικαστέα, χαρακτηριστικό περιβάλλον το καθεστώς που περιγράφεται στο βιβλίου του Όργουελ, 1984.