Σ’ ένα σύμπαν ατελείωτο, που διαρκώς στον χωροχρόνο μεγεθύνεται Σ’ έναν γαλαξία συνήθη που από εκατομμύρια πλανήτες απαρτίζεται Μια ύπαρξη αλλιώτικη δημιουργείται Ζωή ένα φαινόμενο διαφορετικό, που σπανίζει Γιατί η ζωή ένα άστρο από ελπίδες είναι, μια παρουσία που τον χώρο αγναντεύει και αδέσμευτη στο αχανές της ύπαρξης ταξιδεύει Κάθε μεγάλο εμπόδιο είναι κάτι το …
Μέρος (Β) – Το πρώτο μέρος εδώ Η Έμυ όλο το απόγευμα προσπαθούσε να ηρεμήσει και να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά. Το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να καλέσει τη μητέρα της και να φύγει, αλλά έπρεπε να βρει μια καλή δικαιολογία. Δεν είχε περάσει ούτε ένα εικοσιτετράωρο από τότε που ήρθε. Προφανώς …
Περάσαν κιόλας δέκα μέρες που είχαν κλείσει τα σχολεία και ήταν αρκετές για την Έμυ να ξεκουραστεί. Άλλωστε η τετάρτη δημοτικού δεν της φάνηκε δύσκολη, αλλά τώρα ήταν κλεισμένη σπίτι. Μόνο κάποιες ζεστές μέρες πήγαινε στη θάλασσα, ενώ τα απογεύματα έβλεπε τα ίδια βαρετά προγράμματα στην τηλεόραση. Κάποιο πρωινό δεν άντεξε άλλο τη μονοτονία και …
Ήμουν, είμαι και θα είμαι ένα μικρό, μπλε, κοινότυπο και ασήμαντο στυλό. Για πάντα… Αλλά το «πάντα» είναι μια λέξη σχετική… Άλλωστε, πόσο διαρκεί η θλιβερή και ασήμαντη ζωή ενός στυλού σαν κι εμένα; Άντε ένα ή δυο χρόνια αν με γεμίσουν πολλές φορές και με διαφυλάξουν με προσοχή. Περίμενα υπομονετικά στο ράφι ενός μικρού …
Έφευγε. Όσες φορές και να του λέγανε μείνε, εκείνος ντυνότανε, γέμιζε το ταγάρι με τα απαραίτητα, σέλωνε τ’ άλογο κι’ έφευγε. Δεν μπορούσε να ησυχάσει αν δεν γύριζε πίσω, να δει πως όλα ήταν στη θέση τους, να ταΐσει τα ζωντανά και μετά να ξαναφύγει για μια νέα αποστολή. Ο χειμώνας έσφιγγε σιγά σιγά τα …
Είχε πια νυχτώσει για τα καλά. Η Ζωή κατηφόριζε τη μεγάλη λεωφόρο. Λίγα μέτρα ακόμη τη χώριζαν από το σπίτι της, ένα επιβλητικό, αλλά μοντέρνο κτήριο που έστεκε στο τέλος του πολυσύχναστου δρόμου. Το μέγεθος, αλλά και η αρχιτεκτονική του, το έκαναν να ξεχωρίζει από τα γύρω σπίτια. Η δωδεκάχρονη κοπέλα βάδιζε με βήμα ταχύ …
Η πόρτα του μονοκινητήριου αεροπλάνου είναι τέρμα ανοιχτή. Εγώ είμαι καθισμένος στο πάτωμα, που τραντάζεται από τους κραδασμούς, ακριβώς στην άκρη της. Τα πόδια μου κρέμονται έξω από το αεροπλάνο, ενώ το σώμα μου βρίσκεται οριακά εντός του. Το κεφάλι μου είναι στραμμένο προς τα πάνω και το μόνο που βλέπω είναι το φωτεινό γαλάζιο …