Η ανοικτή κόκκινη Buick

Μέσα από τα γυαλιά ομίχλης, οι κορυφές των βουνών, πασπαλισμένες με το χθεσινοβραδινό χιόνι, μοιάζουν επιβλητικές, απρόσιτες και ομιχλώδεις. Αλλά καθώς περνώ τις ατέλειωτες ευθείες της πεδιάδας, γίνονται όλο και πιο ευδιάκριτες. Λιγότερο απόκοσμες, περισσότερο βατές. Θαρρείς πως είσαι ικανός να τις σκαρφαλώσεις. Δεν είσαι όμως, οι αισθήσεις άλλη μια φορά σε ξεγελούν… Τα μεγάλα βοσκοτόπια που διασχίζω, διαφέρουν πολύ από το σκηνικό των κορυφών στο βάθος. Με αγροτόσπιτα, περιτριγυρισμένα από λουλούδια και περβόλια, με οικόσιτα ζωάκια, γεμάτα χρώματα και ζεστασιά, θυμίζουν τα πρώτα χρόνια της νιότης μου.

Το δεξί πεντάλ το πατάω απαλά και σταθερά, διατηρώντας μια ταχύτητα αναμνήσεων, όπως της άρεσε να λέει. Αρκετά μεγάλη ώστε να αλλάζει το τοπίο, αρκετά μικρή ώστε να μπορείς να αφαιρείσαι, να χάνεσαι στις σκέψεις σου. O γουργουρητός, μπάσος ήχος του οκτακύλινδρου κινητήρα σε αυτές τις ταχύτητες δεν ενοχλεί καθόλου την αναδρομή. Μια ελαφριά ψύχρα, που εισχωρεί μέσα από την υφασμάτινη κουκούλα του παλιού μου ανοιχτού αυτοκινήτου, προκαλεί μια έντονη αλλά σχεδόν ευχάριστη ανατριχίλα. Αυτή την αίσθηση, που σε συνδυασμό με τις ιστορίες του παρελθόντος που μου έρχονται στο μυαλό, προκαλεί τη γνωστή αίσθηση με τις χιλιάδες μικρές καρφίτσες σε όλο το κορμί μου. Καρφίτσες που νιώθεις όταν σκέφτεσαι κάτι ιδιαίτερο, κάτι συγκινητικό, μια μεγάλη αλήθεια ή όταν επικοινωνείς με τον Θεό… Ίσως απλά να κρυώνω…

Το ραδιόφωνο παίζει μια παλιά μπαλάντα, ενισχύοντας και ακουστικά το νοσταλγικό τόνο της στιγμής. Είναι και η μόνη επιλογή, αφού η κασέτα που μπορούσε να αναπαράγει το παλιό αυτοκίνητο είναι πια είδος υπό εξαφάνιση. Η ματιά μου ξεφεύγει από το ραδιόφωνο προς το υπόλοιπο ταμπλό, που διατηρείται χωρίς να έχει εμφανή σημάδια φθοράς από το χρόνο. Σαν τις αναμνήσεις μου… Με έντονες κόκκινες λεπτομέρειες, το καλαίσθητο ταμπλό προκαλεί τους επιβάτες να κάνουν εικόνα το εξωτερικό χρώμα του. Κόκκινο πέρλα, ιδανικό για να χρωματίσει κάποιος το πάθος της νιότης. Μοναδικό σε απόχρωση και λάμψη για την εποχή του. Χρεωνόταν έξτρα, αλλά άξιζε τα χρήματά του μέχρι το τελευταίο σεντς. Ξανακοιτώ τον δρόμο. Η στιγμή με έχει συνεπάρει και έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου αλλά και του χώρου αγνοώντας το γεωγραφικό σημείο που βρίσκομαι. Μόνο αυτό το déjà vu έρχεται να επιβεβαιώσει πως έχω περάσει ξανά πριν από χρόνια. Ή απλά το είχα ονειρευτεί και τώρα το βλέπω μπροστά μου;

Ένας λευκός καπνός διακόπτει τις μεταφυσικές μου ανησυχίες. Για μια στιγμή νομίζω πως είναι ομίχλη από την υγρασία, που αυτή την εποχή και ώρα αιωρείται πάνω από τα λιβάδια. Δυστυχώς ο καπνός βγαίνει από το καπό του αυτοκινήτου, μαρτυρώντας την ελλιπή εργασία που είχα κάνει πριν μια βδομάδα στο ψυγείο της αγαπημένης μου Buick. Σε δευτερόλεπτα ανακτώ την αίσθηση του χρόνου αλλά κυρίως του χώρου, καθώς θυμάμαι πως σε λίγα χιλιόμετρα υπάρχει ένα βενζινάδικο. Η εικόνα του ολόιδια με αυτά που βλέπει κάποιος και στις ταινίες. Τα βενζινάδικα που είναι στην μέση του πουθενά και που περιμένουν να εξυπηρετήσουν όλους τους δυστυχείς που ξέμειναν από λάστιχο, νερό ή καύσιμο. Όπως θα είναι πάντα εκεί κάποιοι καλοί φίλοι…

Η σκέψη πως το βενζινάδικο δεν θα πρόσφερε κάποια λύση στην ατυχία μου, δεν είναι και πολύ ευχάριστη. Τουλάχιστον η είσοδος σε αυτό είναι ανεμπόδιστη. Ούτε σήμανση, ούτε αλυσίδα από την μία άκρη στην άλλη, ούτε κάποιο άλλο εμπόδιο. Αλλά δυστυχώς και κανένα άλλο αυτοκίνητο ή άνθρωπος. Πάντα εξαφανίζονται μαζί με την τύχη σου… Σταματάω μπροστά από τις αντλίες, λες και θα έβαζα καύσιμο, και με δυσκολία ανοίγω το καπό. Η θερμοκρασία είχε μεταφερθεί παντού στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο σύννεφο εξατμισμένου νερού να φεύγει με βία προς τα πάνω. Αντιδρώ γρήγορα, κάνοντας ένα άλμα προς τα πίσω αφήνοντας την οδυνηρή εμπειρία του εγκαύματος μόνο για την Buick μου. Ένας στιγμιαίος εκνευρισμός με κάνει να χτυπήσω τα χέρια μου στα πλαϊνά του αυτοκινήτου. Συνέρχομαι γρήγορα όμως, βρίσκοντας καταφύγιο εκεί που βρίσκει ο καθένας όταν κάτι δεν του πάει καλά. Στην σκέψη, ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται…

Περπατώ προς το μαγαζί και κοιτάω από το τζάμι της πόρτας. Κλειστά στόρια, κανένα φως, κανένα ίχνος ζωής. Γυρνάω το πόμολο λες και πρόκειται να αλλάξει κάτι. Τίποτα δεν αλλάζει όταν οι ενδείξεις είναι τόσο ισχυρές… Κοντοστέκομαι μπροστά από μια ρόδα φτιαγμένη από γυαλιστερό χαρτόνι, που είναι κρεμασμένη έξω από την είσοδο του μαγαζιού. Το ελαφρό αεράκι την γυρνάει και ο ήλιος αντανακλά πάνω της, τραβώντας το βλέμμα μου. Κάθομαι ακίνητος να την κοιτάζω και χάνω ξανά την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Μου θυμίζει μεμιάς το παλιό μου αυτοκίνητο στα νιάτα του και τις γυαλιστερές του ζάντες. Τότε που πρωτοείδε το πρόσωπό της μέσα σε αυτές και χαμογέλασε. Ήταν τότε που οι ζάντες της Buick έχασαν λίγο από την λάμψη τους…

Γυαλιστερό και κυκλικό ήταν και το περίγραμμα γύρω από τα όργανα στο καντράν. Το χρώμιο που  ‘έντυνε’ περιμετρικά τα στρογγυλά όργανα δεν περνούσε απαρατήρητο. Το αγαπημένο μου αυτοκίνητο δεν είχε πολλές ενδείξεις, αλλά το ταχύμετρο ήταν μεγάλο. Με κόκκινη βελόνα, δέσποζε στο κέντρο μπροστά στα μάτια του οδηγού. Η γραμματοσειρά του ήταν ρετρό, πυκνογραμμένη, με τελευταία ένδειξη το εκατόν ογδόντα, ένας μάλλον αισιόδοξος αριθμός. Σαν τις αρχικές προσδοκίες ενός ερωτευμένου… Ένα μικρότερο όργανο έδειχνε τις στροφές του μεγάλου σε κυβισμό κινητήρα, που μετά βίας έπιανε τις τέσσερις χιλιάδες. Ο τρίτος δείκτης, επίσης με περίγραμμα από χρώμιο, έδειχνε την στάθμη του καυσίμου. Αυτός σου υπενθύμιζε αρκετά συχνά την ανάγκη για ανεφοδιασμό. Δεν θα μπορούσε κι αυτός να ξεφύγει από τον κανόνα που λέει πως όλες οι έντονες συγκινήσεις καταναλώνουν ενέργεια και κοστίζουν. Και μάλιστα πολύ ακριβά…

Από την πρώτη κιόλας επίσκεψη στην μάντρα με τα παλιά αυτοκίνητα, ήξερα ότι αυτή την Buick θα την πλήρωνα και με το παραπάνω. Ειδικά η έκδοση με το λευκό δέρμα και τις κόκκινες ραφές, γλυκοκοίταξε από την πρώτη στιγμή το λιτοδίαιτο πορτοφόλι μου. Κοιτώντας την απέξω, τα λευκά καθίσματα έδεναν αρμονικά με τις προσθήκες λευκού χρώματος στο κατά τα άλλα κόκκινο αυτοκίνητο. Στις πόρτες αλλά και στο προφίλ των ελαστικών το λευκό χρώμα θαρρείς πως ήταν εκεί για να τονίσει ακόμα περισσότερο το ιδιαίτερο κόκκινο. Το πορτοφόλι μου τελικά δεν είχε καμία ελπίδα και θα ήταν το θύμα του μαγνητισμού που μου ασκούσε η ανοικτή καλλονή. Τουλάχιστον η συναλλαγή θα ήταν τίμια. Θα το πλήρωνες, αλλά το όμορφο αυτοκίνητο θα σου χάριζε ότι σου υποσχέθηκε στην αρχή. Πόσο πιο δίκαιο από τον έρωτα… Το λευκό δέρμα, έντυνε και ένα μέρος του ταμπλό, σαν ιδανική αισθητική συνέχεια των καθισμάτων. Τα καθίσματα που είτε ήσουν οδηγός, είτε συνεπιβάτης, σου επέτρεπαν να απολαύσεις με τον καλύτερο τρόπο την διαδρομή. Τόσο άνετα, τόσο ζεστά. Κι όμως. Το τέλειο το άγγιξαν όταν με αγκάλιασε πρώτη φορά στο πίσω κάθισμα της Buick…

Η θαλπωρή που σου πρόσφεραν τα καθίσματα και ο ζεστός αέρας από τους αεραγωγούς, σου επέτρεπαν να ανοίξεις την κουκούλα του ανοιχτού αυτοκινήτου, ακόμα και τους πρώτους μήνες της Άνοιξης. Η φύση είναι μια απόλαυση των αισθήσεων όταν οδηγείς ανοιχτό αυτοκίνητο. Ειδικά όταν το αυτοκίνητο είναι η αγαπημένη μου κόκκινη Buick. Απόλαυση κάθε μιας από τις αισθήσεις ξεχωριστά. Από τα λουλούδια που ανθίζουν και μοσχοβολούν όταν κινείσαι αργά, μέχρι την μυρωδιά της εθιστικής βενζίνης όταν επιταχύνεις. Από τον καταγάλανο ουρανό που μπορείς να δεις ψηλά καθώς πηγαίνεις με ‘ταχύτητα αναμνήσεων’, μέχρι το φλουταρισμένο τοπίο που βλέπεις αριστερά και δεξιά όταν βιάζεσαι. Από το απαλό χάιδεμα του αέρα με λίγα χιλιόμετρα, μέχρι τις δυνατές ριπές όταν το ταχύμετρο αγγίζει τριψήφια νούμερα. Από το θρόισμα των φύλλων και το κελάρυσμα του νερού όταν κινείσαι αργά, μέχρι τον μπάσο μεταλλικό ήχο του υπερκυβισμένου κινητήρα όταν επιταχύνεις. Μόνο την γεύση συμπλήρωνε εκείνη, μετά από κάθε στάση…

Μια έκτη αίσθηση με κάνει να νομίζω πως δεν είμαι μόνος. Απομακρύνω τα μάτια μου από την γυαλιστερή ρόδα από χαρτόνι και κοιτάω πίσω το αυτοκίνητο. Οι καπνοί συνεχίζουν να βγαίνουν από το μπροστινό μέρος, λες και δεν έχει ξεθυμάνει καθόλου. Η Buick μου δείχνει απόμακρη. Σα να μην θέλει να ξανακάνει βόλτες μαζί μου. Οι θλιβερές διαπιστώσεις συνήθως έρχονται μετά από κάποιο ‘ατύχημα’: Τίποτα δεν κρατά για πάντα… Η Buick όμως δεν είναι ανεκπλήρωτος έρωτας. Μου αφιερώθηκε και έζησα σε πλήρη ένταση τον έρωτα μαζί της πριν αυτός μετουσιωθεί σε αγάπη… Ο ανεκπλήρωτος έρωτας όμως, έρχεται και φεύγει σαν τον άνεμο από την ζωή σου, αφήνοντας πίσω μόνο πεσμένα φύλλα. Που μέχρι να τα αποσυνθέσει ο χρόνος, θα μείνουν εκεί για να σου τον θυμίζουν. Έτσι σαν τον άνεμο εμφανίστηκε και εκείνη. Αναστάτωσε την ζωή μου, με έκανε να δω στιγμιότυπα από το όνειρο και χάθηκε. Αφήνοντάς με να αναπολώ, να έχω αμφιβολίες, να κάνω υποθέσεις, να θέλω να την ξαναβρώ…

Και να που τώρα, μετά από την εγκατάλειψη εκείνης, ήρθε και η εγκατάλειψη της τελευταίας συντροφιάς που μου είχε απομείνει. Της κόκκινης, ανοικτής αγαπημένης μου…