Αμφίσημους χρησμούς με αγωνία ζητήσαμε
από μιας Πυθίας ναρκωμένης το στόμα.
Την επιλογή της καλύτερης εκδοχής τους
δεχτήκαμε και ξεκινήσαμε για έναν αγώνα
που φάνταζε τίμιος.
Για ένα ευ αγωνίζεσθαι που μεγαλόσχημοι αναφωνούσαν.
Για μια Ιθάκη στ’ άσπρα ντυμένη.
Για ένα όραμα κράχτη που καλούσε
ν’ αναλάβουμε την ευθύνη του.
Στων Σειρήνων το κάλεσμα υπακούσαμε
και προχωρούσαμε με έναν ήλιο κρατημένο στα δόντια.
Σε ένα τόπο φρίκης φτάσαμε.
Παντού σιγή νέκρωσης.
Απογοήτευση όσο ποτέ άλλοτε.
Εξαπάτηση όσο ποτέ άλλοτε.
Γύρω μας κομμένα δέντρα
κάποια αγάλματα με ακρωτηριασμένα τα μέλη
ένα περιστέρι που λαβωμένο σπαρταρούσε
και το κουφάρι μιας βάρκας με σπασμένα κουπιά.
Mε μια χίμαιρα κρεμασμένη στο λαιμό
ενθύμιο μιας πορείας- εντέλει-προδικασμένης
γίναμε οι κομπάρσοι ενός έργου
με φινάλε τραγικό μένοντας αίολοι στου αγώνα μας το σκοπό.