Την Κυριακή που μας πέρασε, είχα πάει θέατρο “η ωραία μου κυρία” στα πλαίσια της εκδρομής του κυρίου Δρίτσα. Η αλήθεια είναι πως με άγγιξε και μου θύμισε εσάς. Η πρωταγωνίστρια στο έργο, ήταν ένα φτωχό, αγράμματο κορίτσι που πουλούσε λουλούδια, για να βγάλει τα προς το ζήν. Ήθελε να δουλέψει σε ένα ανθοπωλείο, αλλά δεν ήξερε να μιλάει σωστά την γλώσσα και θα ρεζιλευόταν. Το γεγονός αυτό, αντί να την κάνει ηττοπαθή, την παρακίνησε να πάρει μαθήματα από ένα γλωσσολόγο, για να επιτεύξει τον στόχο της. Μέσα από τις ακατάπαυστες προσπάθειές της, κατάφερε να μπει στα καλύτερα σαλόνια της Αγγλίας. Δεν σταμάτησε να παλεύει για να πετύχει τους στόχους της, γι αυτό μου θύμισε εσάς. Όταν σας κοίταζα να μιλάτε για το πρόβλημα που έχετε εδώ στο Ξυλόκαστρο, θαύμασα τον χαρακτήρα σας και το ψυχικό σας σθένος. Εύχομαι ολόψυχα να γίνεται ο άνθρωπος που επιθυμείτε, με περισσότερες εμπειρίες και γνώσεις. Καλή σταδιοδρομία, και να θυμάστε: κάθε τέλος και μια καινούρια αρχή. Θα μου λείψετε!
Μου θύμισε εσάς
