Μια πενθημερη (Θεσσαλονικη) και μια απορια

Πέντε εικοσιτετράωρες υπηρεσίες εκτός έδρας… Σε μεγαλούπολη… Με εφήβους… Με πολλά έξοδα από την τσέπη σου… Ε, όχι και το καλύτερο deal! Γι’ αυτό προθυμία μεγάλη δεν υπάρχει ανάμεσα στους καθηγητές, αλλά κάποιος πρέπει να φανεί γενναίος. Το περιμένουν τα σκασμένα πως και πως, αν και χορτασμένα από εκδρομές τα τελευταία χρόνια με τα διάφορα προγράμματα. Κάθε χρόνο μία ή δύο εκδρομές πολυήμερες εντός ή εκτός Ελλάδας. Ρε εμείς στην ηλικία σας… Άσε, δε θα ξεκινήσω με κλισέ την εκδρομή…

Φτάνω στο σημείο συνάντησης και το άγχος, μου χτυπάει την πόρτα από νωρίς. Η βαλίτσα μου είναι το ένα τρίτο της βαλίτσας του συναδέλφου. Τι ξέχασα; Τι ξέχασα; Α ναι… τη φόρμα γυμναστικής για το καθημερινό περπάτημα στις έξι τα χαράματα, όπως θα μάθω αργότερα… Επιβίβαση στο λεωφορείο, όπου αν και πρωί, συναντώ χαρούμενα ζωντανά πρόσωπα. Αντίθεση που βγάζει μάτι, συγκριτικά με τα καθημερινά σχολικά πρωινά.

Μετά από λίγες ώρες διαδρομή, ένα κόκκινο λαμπάκι στο ταμπλό του λεωφορείου μας κλείνει το μάτι. Το τοπίο είναι παγωμένο, αλλά η μηχανή του λεωφορείου νιώθει πολύ hot στην τοποθεσία Μέτσοβο… Με τα χίλια ζόρια φτάνουμε στο χωριό για να φάμε και να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Τα τηλέφωνα από γονείς βροχή. Μα corolla έχουν όλοι και δεν έχουν ακουστά βλάβες και συνεργείο; Ο κύβος ερρίφθη και μετά από άπειρες συνεννοήσεις ένα άλλο πούλμαν, από Θεσσαλονίκη, θα μας παραλάβει.

Έξτρα τρίωρο λοιπόν στο Μέτσοβο. Ελπίζω να καθίσουν όλα σε κάποιο μαγαζί, μη γυρνάνε μέσα στο κρύο. Όπως ελπίζω και σε παγκόσμια ειρήνη, αλλά μεταξύ των δύο μάλλον πιθανότερο το δεύτερο… Φυσιολογικό επακόλουθο η καθυστερημένη άφιξη στη Σαλόνικα το βράδυ και αντί εξόδου για φαγητό, παραγγελία απέξω στο ξενοδοχείο. Κι όμως, 3 ώρες μετά κάποιοι ακόμα πεινούσαν ή απλά θυμήθηκαν ότι πεινάνε… Τα ντελίβερι έκαναν υπερωρίες μέχρι μία τη νύχτα και εμείς τους πορτιέρηδες…

Το επόμενο πρωί ο ξεναγός προσπαθεί να βρει ευήκοα ώτα να περιγράψει τα αξιοθέατα της Θεσσαλονίκης: Ροτόντα, Άγιος Δημήτριος, Λευκός Πύργος, Επταπύργιο. Όχι απαραίτητα με την σειρά επίσκεψης αλλά με την σειρά σπουδαιότητας. Πάντα …υποκειμενικά. Η πρώτη μου επιλογή η Ροτόντα γιατί όλη η ιστορία της Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε ένα κυκλικό κτίριο. Δυστυχώς χωρίς να δουν οι μαθητές το εσωτερικό. Ούτε είδαν τις κατακόμβες στον Άγιο Δημήτριο. Θαύμασαν όμως την θέα από το επταπύργιο και τους δόθηκε η ευκαιρία να ικανοποίησαν την άσβεστη ανάγκη τους για insta flex…

Λίγο μετά, ένας πόνος στο στήθος μαθητή, μας πανικοβάλει και στάση στο Γεννηματάς. Ο συνάδελφος θα μείνει με τον μαθητή σχεδόν όλη την ημέρα, κάνοντας δωρεάν εντατικά μαθήματα για το πώς λειτουργεί το ΕΣΥ στην Ελλάδα…

Χωρίς άλλα παρατράγουδα, το βράδυ φτάνει και ώρα για δείπνο σε κατάστημα που σερβίρει και πενιές. Ο υπερβάλλον ενθουσιασμός για χορό στριμώχνει πολλούς στην πίστα, ενώ άλλους τους ανεβάζει στους ώμους συμμαθητών τους να χορεύουν λες και πανηγυρίζουν πρωτάθλημα. Ο Άγιος Δημήτριος βοήθειά μας, μην αναβιώσει η παλιά φήμη της περιοχής και φύγουμε σηκωτοί απ’ τα Λαδάδικα…

Οι πανηγυρισμοί για το πρωτάθλημα συνεχίζονται και την επόμενη ημέρα μέσα σε βάρκα στην Κερκίνη… Ποιον έχουν πολιούχο εκεί να επικαλεστώ; Αν και για επικλήσεις δεν προλαβαίνω, γιατί μια μαθήτρια τους θέλει όλους μαζεμένους στην μια πλευρά της βάρκας για να τους βγάλει φωτογραφία! Η ψυχραιμία μου και η σταθερότητα της βάρκας δοκιμάστηκαν για τα καλά… Μα ποιος τους κάνει Φυσική στο σχολείο;

Άντε να δούμε κοντά στη λίμνη και τους νεροβούβαλους. Η ώρα του cowboy δηλαδή, γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι θα τα υιοθετήσουν, η ακόμα χειρότερα θα μάθουν rodeo…

Η τέταρτη μέρα με βρίσκει να την περνάω στο ξενοδοχείο προσέχοντας άρρωστους μαθητές, ενώ οι υπόλοιποι επισκέπτονται τα λουτρά Πόζαρ. (Θα επιστρέψω σε επόμενη ταξιδιωτική προτροπή γι’ αυτά.) Ξεκούραση μεν αλλά και άγχος για την υγεία τους. Μετά από ολοήμερη σκοπιά, που μου θύμισε τα χρόνια στο στρατό,  έφτασε επιτέλους το βράδυ για να βγω ξανά εκτός ξενοδοχείου. Φαγητό και επιστροφή όλοι μαζί πίσω ποδαράτη.

Αλλά γιατί να γυρίσουμε αμέριμνοι, ήσυχοι και κυριλάτοι; Λίγη αδρεναλίνη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν… Ένας μαθητής δε χάνει ευκαιρία και πιάνει κουβέντα νυχτιάτικα σε στάση λεωφορείου με έναν άγνωστο! Και τι άγνωστο… Ντυμένος με φόρμα, κρατώντας ποτό σε γυάλινο ποτήρι με παγάκια… Δηλαδή ντάξ… Αίσθηση κινδύνου υπό το μηδέν… ‘Πάμε έχουμε αργήσει’ και τον τραβάω από το μανίκι για να μην χειροδικήσω και ανεβάσει τηλεθέαση το Makedonia TV…

Παρακάτω σταματάω κάποιους άλλους καθώς έβγαιναν από μίνι μάρκετ κρατώντας μισή ντουζίνα αυγά… ‘Τι τα θέλετε;’, ρωτάω. ‘Για το πρωινό, για πρωτεΐνη κύριε’, απαντάνε. Πιο πέρα κι άλλοι κρατώντας αυγά… ‘Για ομελέτα, για πρωτεΐνη κύριε’… Πάμε καλά; Την εθνική ομάδα άρσης βαρών συνοδεύω; Όπως μάθαμε εκ των υστέρων, τα αυγά σερβιρίστηκαν σε παρακείμενο πεζοδρόμιο με συνταγή croque madame. Το ασυγχώρητο λάθος του πεζοδρομίου; Ότι φιλοξενούσε πάνω του πρακτορείο του ΟΠΑΠ που έμεινε μεταξεταστέο στα αποτελέσματα στοιχηματισμού…

Λίγο πριν αφήσουμε το ξενοδοχείο για την επιστροφή, μας ενημερώνουν και για δυο ζημιές στα δωμάτια… Ευτυχώς των 25 ευρώ έκαστη. Ψιλολόγια για τους large μαθητές μου. Μα ποιος τους κάνει Οικονομία στο σχολείο; Προσπαθώ να ‘σώσω’ την μία, επικαλούμενος μαρτυρία μαθητών ότι η καθαρίστρια έριξε το πορτατίφ. Η υπεύθυνη μας δείχνει το πορτατίφ σπασμένο σε δέκα μεριές… Σαν ρομποτάκι με αρθρώσεις είχε γίνει, άνετα θα πρωταγωνιστούσε στα transformers. Θαρρείς θα ζωντάνευε και θα χόρευε. Την ουρά στα σκέλια λοιπόν και επιβίβαση…

Τελευταία περιπέτεια το χιονισμένο τοπίο στη Βάλια Κάλντα, ευτυχώς χωρίς γλιστερά παρατράγουδα, με την προσοχή στο ταμπλώ για κίτρινη ένδειξη.

Απολογισμός: Άπαντες παρόντες αρτιμελείς, 50 ευρώ ζημιά, κλεισμένοι λαιμοί, ελαφρύτεροι κατά μερικές δεκάδες έως εκατοντάδες ευρώ ο καθένας, πολύ ευχαριστημένοι και γεμάτοι. Με δεσμούς πιο σφιχτούς που ανανεώνουν το ραντεβού της εξόρμησης για μετά τις εξετάσεις τους…

Last but not least, η απορία μου… Εσείς θα συνοδεύατε;