Βουτιά στο κενό

Η πόρτα του μονοκινητήριου αεροπλάνου είναι τέρμα ανοιχτή. Εγώ είμαι καθισμένος στο πάτωμα, που τραντάζεται από τους κραδασμούς, ακριβώς στην άκρη της. Τα πόδια μου κρέμονται έξω από το αεροπλάνο, ενώ το σώμα μου βρίσκεται οριακά εντός του. Το κεφάλι μου είναι στραμμένο προς τα πάνω και το μόνο που βλέπω είναι το φωτεινό γαλάζιο του ουρανού. Το αεροπλάνο διαγράφει σταθερή πορεία στα 14.000 πόδια. Ο αέρας που μπαίνει μέσα με αυτή την ταχύτητα δεν σου επιτρέπει να ακούσεις σχεδόν τίποτα. Νιώθω τους ιμάντες που είναι δεμένοι σφιχτά στο κορμί μου, να με τραβούν στιγμιαία ελαφρώς προς τα μέσα. Αμέσως μετά μια απότομη ώθηση με στέλνει έξω από το αεροπλάνο, στο κενό…

-3 βδομάδες νωρίτερα-

Αρχές Αυγούστου χωμένος σε ένα πουφ ενός μπιτσόμπαρου, κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου, διαβάζω τις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου αυτοβελτίωσης. Ο κόσμος ελάχιστος στο μαγαζί, άλλωστε είναι ακόμα πρωί, είναι νωρίς για βουτιές. Η χαλαρή μουσική που ακούγεται από τα ηχεία δεν είναι καθόλου ενοχλητική. Η σκέψη μου στριφογυρίζει σε κάτι που διάβασα στο βιβλίο: Πως όταν θες να κάνεις κάτι που γουστάρεις πολύ δεν πρέπει να υπάρχουν δικαιολογίες που να σε εμποδίζουν να το πραγματοποιήσεις. Χωρίς να το καταλάβω, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το άλμα από αεροπλάνο. Με αλεξίπτωτο προφανώς, ελληνιστί skydiving!

Ένα απωθημένο μου για τόσα πολλά χρόνια, που ποτέ όμως δεν έβρισκα την κατάλληλη στιγμή για να το τολμήσω. Είτε δεν είχα τα χρήματα, είτε δεν είχα το χρόνο, είτε δεν είχα την κατάλληλη παρέα. Αυτό που είχα πάντα όμως, ήταν μια ωραία δικαιολογία στο μυαλό μου που με φρέναρε και δεν με άφηνε να το πραγματοποιήσω. Αυτή είναι η αλήθεια! Χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα για να κάνω μέσα μου το βήμα και να πάρω την απόφαση: Μέχρι το τέλος του μήνα θα το έχω κάνει… Μετά από μια γρήγορη έρευνα στο κινητό, βρίσκω εταιρεία που κάνει skydiving. Με ένα τηλεφώνημα λύνω ό,τι απορίες έχω και κλείνω το ραντεβού μου για το άλμα. Τώρα όμως είναι ώρα για βουτιά στη θάλασσα… πανηγυρικά!!

Οι μέρες περνάνε αργά αλλά επιτέλους φτάνει η μέρα για το άλμα. Ξεκινάω με το αυτοκίνητο νωρίς το πρωί, γιατί έχω αρκετά χιλιόμετρα μέχρι το σημείο προορισμού: Το αεροδρόμιο Κωπαΐδας, κοντά στο Κάστρο Βοιωτίας. Το άλμα θα γίνει το μεσημέρι, αλλά πρέπει να είμαι μία ώρα νωρίτερα εκεί για την προετοιμασία και την εκπαίδευση.  Στο ταξίδι ευτυχώς θα έχω παρέα ένα φίλο μου για να φύγουν τα χιλιόμετρα ευκολότερα και να έχω έναν άνθρωπο να με γυρίσει πίσω, αν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο. Στάση για καφεδάκια-νερό και φύγαμε!!

Γύρω στις 12:00 φτάνουμε στο “αεροδρόμιο”, το οποίο είναι ένα μεγάλο καταπράσινο λιβάδι… Με κάποια κτήρια και μερικά isobox στα οποία βρίσκονται τα γραφεία της εταιρείας. Ο ενθουσιασμός μου έχει χτυπήσει κόκκινο. Πρώτη στάση στο γραφείο υποδοχής. Μετά από μια σύντομη ενημέρωση από την υπεύθυνη πρέπει να συμπληρώσω και να υπογράψω μερικά έντυπα για τυπικούς και νομικούς λόγους. Α ναι, και να πληρώσω, πριν το άλμα για ευνόητους λόγους. Εννοείται πως σε μια τέτοια δραστηριότητα όλοι θέλουν να έχουν φωτογραφίες και βίντεο από αυτή την εμπειρία. Η υπεύθυνη με ενημερώνει για τις δυο επιλογές που παρέχει η εταιρεία, αφού απαγορεύεται η χρήση προσωπικής κάμερας για λόγους ασφαλείας: Την λήψη από τον εκπαιδευτή (handy-camera), την οποία και επιλέγω, ή την λήψη από έναν επιπλέον αλεξιπτωτιστή (outside camera flyer). Η διαδικασία περιλαμβάνει την καταγραφή όλης της εμπειρίας: από την προετοιμασία, από τον εκπαιδευτή στο έδαφος, μέχρι την προσγείωση!

Τελειώνω με τα διαδικαστικά και δεύτερη στάση είναι ο χώρος της εκπαίδευσης. Όση ώρα περιμένω να με καλέσει ο εκπαιδευτής μου χαζεύω τον χώρο γύρω μου. Αλεξιπτωτιστές να προετοιμάζουν στο έδαφος τα αλεξίπτωτα, να τα διπλώνουν προσεκτικά με κινήσεις ακριβείας και να τα ασφαλίζουν στη θήκη τους. Οθόνες στο βάθος να παίζουν βίντεο από διάφορα άλματα προηγούμενων, κρεμάστρες με  εξοπλισμό και εξαρτήσεις. Κόσμος να περιμένει όπως και εγώ να ακούσουν το όνομα τους για την εκπαίδευση.

Λίγη ώρα αργότερα ο ήχος από ένα ελικοφόρο αεροπλάνο που πλησιάζει για προσγείωση κάνει αισθητή την παρουσία του στο χώρο. Βγαίνω να το δω. Σε αυτό άλλωστε θα μπω και εγώ φαντάζομαι όταν έρθει η σειρά μου. Ένα μικρό μονοκινητήριο αεροπλάνο προσγειώνεται με ασφάλεια στο γρασίδι και παρκάρει γύρω στα 100-150 μέτρα μακριά από τον χώρο που βρίσκομαι. Κοιτώντας τον ουρανό βλέπω τα ανοιχτά αλεξίπτωτα αυτών, που δευτερόλεπτα πριν ήταν μέσα στο αεροπλάνο, να πλησιάζουν γρήγορα προς τις εγκαταστάσεις. Ένας ένας οι αλεξιπτωτιστές επιλέγουν το σημείο προσγείωσης τους και προσγειώνονται με χαρακτηριστική ευκολία, αφού πρώτα έγραψαν μερικούς κύκλους πάνω από τη ζώνη προσγείωσης. Δευτερόλεπτα αργότερα προσγειώνονται και οι εκπαιδευτές, ο καθένας με το ζευγάρι του, το άτομο δηλαδή που είναι “δεμένο” πάνω του.

Ok, ok το παραδέχομαι. Τόση ώρα δεν έχω αναφέρει μια μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια. Το άλμα tandem δεν το κάνεις μόνος σου. Δεν σου δένουν ένα αλεξίπτωτο στην πλάτη και σε πετάνε από το αεροπλάνο. Όχι ότι δεν σου έχουν εμπιστοσύνη, αλίμονο. Το άλμα το κάνεις αφού προσδεθείς με ασφάλεια σε έναν  έμπειρο εκπαιδευτή, μέσω μιας ειδικής εξάρτησης. Ο εκπαιδευτής είναι αυτός που κάνει όλους τους χειρισμούς και διασφαλίζει ότι θα φτάσεις στο έδαφος αρτιμελής. Και όντως, όλοι όσοι προσγειώθηκαν είναι αρτιμελείς, χαρούμενοι και από τα χαμόγελα τους φαίνεται ότι πέρασαν πραγματικά καλά!!

Μόλις αφήσουν τα ανοιχτά αλεξίπτωτα οι εκπαιδευτές και κάνουν ένα διάλειμμα για τις απαραίτητες ανάσες, αρχίζουν και φωνάζουν τα ονόματα από τα καινούργια ζευγάρια τους. Ακούω και το δικό μου από τον εκπαιδευτή μου και πάω προς το μέρος του. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και μια χαλαρή κουβεντούλα, είναι ώρα για την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση που γίνεται στο έδαφος, όπως με ενημερώνει, είναι σημαντική. Για να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω πριν και κατά την διάρκεια του άλματος, ώστε να πάνε όλα καλά και να είμαστε ασφαλείς.

Αφού πρώτα μου φορέσει την ειδική εξάρτηση, με την οποία αργότερα θα με ασφαλίσει πάνω του, ξεκινάει την ενημέρωση. Το άλμα θα γίνει από τα 14.000 πόδια (για να σας γλιτώσω από τις μετατροπές είναι 4,3 χλμ). Από την στιγμή που θα εγκαταλείψουμε το αεροπλάνο ξεκινά η ελεύθερη πτώση, με ταχύτητα περίπου 220χλμ/ώρα και θα διαρκέσει σχεδόν ένα λεπτό. Για να αποφύγουμε την μετωπική με τον πλανήτη, ο εκπαιδευτής θα ανοίξει το αλεξίπτωτο και θα “πετάξουμε” μαζί για τα επόμενα 5-7 λεπτά, έως ότου προσγειωθούμε. Piece of cake. Απορίες;; Καμία. Τέλεια!!

Ώρα να μάθω και να εξασκηθώ τώρα πως θα πρέπει στήσω το σώμα μου, όταν θα είμαστε στην πόρτα του αεροπλάνου. Αλλά και όταν θα πέφτουμε στο κενό, διότι και η παραμικρή λεπτομέρεια παίζει ρόλο. Ξαπλώνω μπρούμυτα πάνω σε ένα μικρό πάγκο, μπροστά από ένα καθρέφτη, για να με βλέπω και να με διορθώνω ή να με θαυμάζω… δεν είμαι σίγουρος… ώστε να προσομοιώσω τη θέση που θα έχω, όταν θα σχίζουμε τον ουρανό με 220χλμ/ώρα. Μου εξηγεί ακριβώς πως θα πρέπει να είναι ανοιχτά τα χέρια μου, πως θα λυγίσω το σώμα μου προς τα πίσω, για να αποκτήσουμε καλύτερη αεροδυναμική. Καθώς και τα σήματα που θα μου κάνει όταν έρθει η ώρα να ανοίξει το αλεξίπτωτο, ώστε να μαζέψω τα χέρια μου. Θεωρία τέλος. Ώρα για πράξη.

Περπατάμε προς το αεροπλάνο, μαζί με τα υπόλοιπα άτομα που θα κάνουν άλμα για να επιβιβαστούμε, το οποίο βρίσκεται στη μια άκρη του αεροδιαδρόμου. Αν μπορείς να πεις έτσι το γρασίδι… Η ώρα κοντεύει 12:30. Ο ήλιος με καίει και με τυφλώνει, ενώ η ζέστη είναι ανυπόφορη.  Ο εκπαιδευτής, παρόλη τη ζέστη, φοράει ολόσωμη φόρμα και κρατάει το κράνος του στο χέρι. Έχει στην πλάτη του το αλεξίπτωτο, ενώ στο μπροστινό μέρος της εξάρτησης του κρέμονται οι κρίκοι ασφαλείας. Τους ίδιους κρίκους έχω και εγώ, αλλά στο πίσω μέρος της εξάρτησης μου. Τα γυαλιά ασφαλείας που θα φορέσω, θα μου τα δώσει λίγο πριν το άλμα. Μετά από μερικές φωτογραφίες έξω από το αεροπλάνο είναι η ώρα για επιβίβαση. Αν ήμουν σκύλος σίγουρα η ουρά μου θα κόντευε να ξεκολλήσει από το πέρα δώθε.

Πρώτα μπαίνουμε τα ζευγάρια μαζί με τον εκπαιδευτή μας, ενώ ακολουθούν οι έμπειροι αλεξιπτωτιστές που θα πηδήξουν πρώτοι. Το αεροπλάνο είναι ένα μικρό και η πόρτα του είναι στο πίσω μέρος του.  Ο εκπαιδευτής μου κάθεται πρώτος και εγώ κάθομαι ανάμεσα στα πόδια του, ώστε όταν έρθει η ώρα να με ασφαλίσει με τους κρίκους πάνω του. Το ίδιο κάνουν όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια. Το αεροπλάνο γεμίζει ασφυκτικά με τους υπόλοιπους αλεξιπτωτιστές. Όλοι μας έχουμε στραμμένο το σώμα μας προς το πίσω μέρος του αεροπλάνου. Ο πιλότος ξεκινά τον κινητήρα και ο τελευταίος που μπαίνει στο αεροπλάνο κλείνει την πόρτα. Δευτερόλεπτα μετά, το αεροπλάνο ξεκινά αργά και παίρνει θέση για απογείωση.  Ο κινητήρας, με τον χαρακτηριστικό του ήχο, ανεβάζει στροφές, το αεροπλάνο επιταχύνει και μετά από λίγο οι ρόδες του ξεκολλάνε από την ασφάλεια του εδάφους. Ανεβαίνουμε.

Το αεροπλάνο κερδίζει ύψος συνεχώς και η θέα από τα παράθυρά του γίνεται όλο και καλύτερη. Έχουμε μπροστά μας λίγη ώρα για φωτογραφίες και μια σύντομη επανάληψη της θεωρίας από τον εκπαιδευτή, που φωνάζει κοντά στο αυτί μου για να μπορέσω να τον ακούσω. Περίπου στα μισά της διαδρομής με “δένει” πάνω του με τους κρίκους ασφαλείας και πλέον είμαστε σαν ένα σώμα, ενώ μου δίνει να φορέσω και τα γυαλιά ασφαλείας. Το αεροπλάνο συνεχίζει την ανοδική του πορεία ώσπου κάποια στιγμή ο αλεξιπτωτιστής που κάθεται δίπλα στην πόρτα σηκώνεται και την ανοίγει. Είμαστε στα 14.000 πόδια.

 Αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Χωρίς να χάνουν δευτερόλεπτο οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές φτάνουν στην πόρτα και ένας ένας ή ανά γκρουπάκια βουτάνε έξω από το αεροπλάνο και χάνονται στο κενό. Το μυαλό μου αδυνατεί να καταλάβει εκείνη τη στιγμή πως το κάνουν με τόση άνεση και ευκολία. Το αεροπλάνο αδειάζει σε δευτερόλεπτα και έρχεται και η δική μας σειρά. Καθόμαστε στο πάτωμα του αεροπλάνου και σερνόμαστε σε αυτή τη στάση μέχρι την πόρτα. Πρώτα τα πόδια μου και μετά όλο το σώμα μου σχεδόν, βρίσκεται έξω από το αεροπλάνο. Τα χέρια μου κρατάνε γερά τους ιμάντες πάνω στο στήθος μου.  Ίσα που κάθομαι στην άκρη της πόρτας, ενώ το σώμα μου γέρνει προς τα πίσω, πάνω στον εκπαιδευτή. Μια μικρή ταλάντωση των σωμάτων μας μπροστά-πίσω και ξανά μπροστά και τα χέρια του εκπαιδευτή μας σπρώχνουν στο κενό…

Όλα στριφογυρίζουν στην αρχή. Μία βλέπω τον ουρανό και το αεροπλάνο που απομακρύνεται και μια τη γη. Το κενό μας καταπίνει αστραπιαία. Ο εκπαιδευτής άμεσα μας σταθεροποιεί στον ορίζοντα με το σώμα του. Μου κάνει σήμα να αφήσω τους ιμάντες και να ανοίξω και εγώ τα χέρια μου για μεγαλύτερη σταθερότητα. Η αίσθηση της ελεύθερης πτώσης που νιώθω, εκτοξεύει την αδρεναλίνη μου. Συγχρόνως, η απίστευτη θέα από αυτό το ύψος τραβάει το βλέμμα μου, καθώς ο εκπαιδευτής μας περιστρέφει όσο πέφτουμε. Καταπράσινα χωράφια σαν μεγάλα πράσινα πίξελς, λόφοι, βουνά και μια λίμνη στο βάθος εναλλάσσονται από κάτω μου.  Τα δευτερόλεπτα περνάνε αστραπιαία, όταν ξαφνικά αισθάνομαι ένα διπλό χτύπημα στον ώμο μου: Σήμα ότι πρέπει να μαζέψω ξανά τα χέρια στο στήθος μου, για να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Ο εκπαιδευτής τραβάει τον ιμάντα απελευθέρωσης του αλεξίπτωτου και αυτό αναπτύσσεται άμεσα, φρενάροντας αισθητά την πτώση μας.

Πλέον κρεμόμαστε κάτω από το αλεξίπτωτο σε κατακόρυφη θέση, η ταχύτητα έχει μειωθεί πάρα πολύ και πλέον μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας. Βγάζω τα γυαλιά ασφαλείας, όσο ο εκπαιδευτής μας κατευθύνει προς τη ζώνη προσγείωσης. Με ρωτάει αν έχω όρεξη για έξτρα αδρεναλίνη, λες και τόση ώρα βαριόμουν… Προφανώς λέω ναι. Τότε τραβώντας τους ιμάντες που καθοδηγούν το αλεξίπτωτο αρχίζουμε και κάνουμε γρήγορες κλειστές στροφές διαγράφοντας ουσιαστικά ένα  σπιράλ όσο πέφτουμε, προσέχοντας πάντα μην έχουμε καμιά ατυχή συνάντηση με άλλους αλεξιπτωτιστές. Ύστερα, για λίγο μου δίνει και εμένα τους ιμάντες και με την καθοδήγησή του στρίβω το αλεξίπτωτο μία φορά αριστερά και μία δεξιά.

Πλέον πλησιάζουμε στο έδαφος. Ο εκπαιδευτής αναλαμβάνει ξανά το αλεξίπτωτο και μου ζητάει να πάρω τη στάση για προσγείωση, δηλαδή να τεντώσω τα πόδια μου μπροστά. Καθοδηγεί το αλεξίπτωτο προς το σημείο που θα προσγειωθούμε. Με τους κατάλληλους χειρισμούς την τελευταία στιγμή, επιβραδύνει και άλλο την πτώση μας και ακουμπάμε ομαλά πάνω στο γρασίδι. Αυτό ήταν!! Φουλ ενθουσιασμένος με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά σηκώνομαι για τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες παρέα με τον εκπαιδευτή μου. Με το πρόχειρα μαζεμένο αλεξίπτωτο αγκαλιά ο εκπαιδευτής και εγώ περπατάμε προς το χώρο εκπαίδευσης και κουβεντιάζουμε σχετικά με το άλμα. Αυτός πρέπει να ετοιμαστεί για το επόμενο άλμα και εγώ να βγάλω την εξάρτηση και να πάρω τον δρόμο της επιστροφής. Του εξηγώ πόσα χρόνια ήθελα να κάνω skydiving και πόσο χαρούμενος είμαι που τελικά το τόλμησα.

“Ευτυχώς που δεν έχεις υψοφοβία και μπόρεσες να το κάνεις” μου λέει.

“Όχι, έχω υψοφοβία και αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω για να το κάνω”.