Μικρές ιστορίες

Τα φώτα δυναμικά με οδηγούν Εκεί που η άνοιξη σταματημό δεν έχει Σε μια πλάση με άνθη πεντάμορφα Φύλλα πολύχρωμα Λουλούδια που παντού ξεπηδούν Και παντού τις νύχτες φωτίζουν Κι εκεί στην απέραντη ευφροσύνη Μια μορφή θεόσταλτη, αγγελική Χορεύει στους ρυθμούς της ευτυχίας Μα πού ήσουν ω ηλιόκαρδη; Από ποιο όνειρο ήρθες; Οι σκέψεις ακαριαία […]

Δεν ξεχνώ εκείνη την πληγή,Ανοιχτή εδώ κι έναν χρόνο,Δεν ξεχνώ τις νέες φωνέςΠου σε ερείπια σιωπούν από τον πόνο. Δεν ξεχνώ τη λέξη «μαμά»,Βουβάθηκε σε μια στιγμή μόνο,Δεν ξεχνώ τον αριθμό 57,Που ακόμη πνίγεται από τον φθόνο. 57 τριαντάφυλλα φύτρωσαν,Κόκκινα με 28 αγκάθες,Κλαιν’ και τ’ αστέρια που δε γλίτωσαν,Μα μάτωσαν 57 αγάπες… Κλαίει και η

Αμφίσημους χρησμούς με αγωνία  ζητήσαμε από μιας Πυθίας ναρκωμένης το στόμα. Την επιλογή της καλύτερης εκδοχής τους δεχτήκαμε και ξεκινήσαμε για έναν αγώνα που φάνταζε τίμιος. Για ένα ευ αγωνίζεσθαι που μεγαλόσχημοι αναφωνούσαν. Για μια Ιθάκη στ’ άσπρα ντυμένη. Για ένα όραμα κράχτη που καλούσε ν’ αναλάβουμε την ευθύνη του. Στων Σειρήνων το κάλεσμα υπακούσαμε

Μέσα στα βάθη της νύχτας,στην αποκρουστική της σιωπή,η μοναξιά με πνίγει,και με παγιδεύει ανελέητασ’ έναν κόσμο χωρίς φως,σ’ ένα κόσμο παγερό. Αναζητώ απεγνωσμένα το φως,τη ζεστασιά του έρωτα. Μονάχος περπατώ στους δρόμους της απόγνωσης,με την αγκαλιά μου άδεια,την καρδιά μου σκοτεινή,το μυαλό μου χαμένο. Αναζητώντας αγκαλιά,φωνή που μου γλυκομιλά,χέρια που με περιμένουν,μάτια που βλέπουν εμένα.

Στο πολύχρωμο αυτό παλιό κουτί,μια μικρή φιγούρα ξεπροβάλλεικι αυτήν η κούραση την καταβάλλει,αφού δε βρήκε ό, τι αναζητεί… Μικρή όμορφη, σ’ όλους αγαπητή,γι’αυτό, αυτή τη χάρη της προβάλλει,για τ’ αν ζει, θα’ λεγες, δεν αμφιβάλλει(;),όμως πάντα σ’ επιφάνεια κλειστή! Ωστόσο, τώρα την έχουν ξεχάσει,ζει σκλάβος, μα την έχουν λησμονήσει,μόνη είναι στο απόλυτο σκοτάδι… Κι απλώς,

Οι βαλίτσες μου ακουμπισμένες στο πάτωμα με το μαύρο τους πανί καλύπτουν όλο το βιός μου. Το παγερό σούρουπο του Ιανουαρίου τρυπάει την ψυχή μου. Ανάβω τσιγάρο. Η λάμψη της φωτιάς μου δημιουργεί, έστω και στιγμιαία, μια ψευδαίσθηση ζεστασιάς. Ετούτη την ύστατη στιγμή έχω ανάγκη από ψευδαισθήσεις. Πλάι από το σταχτοδοχείο έχω αφήσει τη λευκή 

Μέρος (Β) – Το πρώτο μέρος εδώ Ενστικτωδώς κοίταξε προς τη μεριά του ανθρώπου που τον προλόγισε για να τύχει κάποιας συμπαράστασης. Αυτός ανασήκωσε τους ώμους του και κοίταξε από την άλλη πλευρά… Οι πιο θερμόαιμοι τον είχαν περικυκλώσει και καθώς ήταν άοπλος, η κατάσταση έδειχνε επικίνδυνη για τον διανοούμενο μαφιόζο. Έκανε λίγα βήματα πίσω,